Denemeler 1

    

        Benim annem bir balık, tıpkı diğer anneler gibi. Gözümü ilk açışım dünyaya ve ağlayışım yıllarca. Uzun parmaklı hemşire elleri arasında gidip gelen soluk bedenim. Benim annem ve benim sahibim. Gerçekten sahip midir anneler evlatlarına. Mavi özgürlüğün rengidir derler, o zaman ben hiç görmemiş miyim özgürlüğü. Beş yaşına basmışım ya da basmamışım. Hep uzun soluklu şarkılar dinletirlerdi bize, bir dağın arkasından gelir gibi boğuk ritimler eşliğinde söylenmiş şarkılar. Uzayıp giden yollar ve ağaçlar arasında yürürken ağlamaklı mırıldanılan senfoniler. Yalnızlık senfonileri. Annesizlik üzerine yazılmış senfoniler. Yalnızlık ve annesizlik zaten aynı şeydir. Sözlükte öyle görünmez ama sözlükler her zaman doğrusunu söylemez. Benim annem bir balık, bu yüzdendir terk edilişim daha ilk nefesimde. Annesi balık olan her çocuk gibi, sen ve ben gibi. Kalabalık sokaklar arasında sessiz ve yalnızım. Bir anne, bir balık ve bir çocuk. Soğuk kış günü duman konuşan ağızlar arasında bağırır çığlık çığlığa, sesini duyurana kadar deniz yıldızlarına “Benim annem bir balık ve ben de bir balığım nihayetinde.” Ben annemde doğmuşum ve onda öleceğim. Bir hayat ve bir insan içinde koca dünyanın tek gerçek hayaliyle. Bir deniz ve bir balık, maviyi düşler ömür boyu. Sen ve annem sonsuzluğa açılan pencere. Serin bir ikindi vakti, çıplak ayak sahilde koşmuşum kumlar üzerinde. Hep uzaklara gitmek istemişim koşarken ve henüz on üç yaşındayken. Kocaman bir şehirde küçücük bir insan. Bir gün güneş deyipte tenime, yeni bir başlangıç habercisi gibi, son saniye gülümseyip bensiz dünyaya bakmalı ne kalmış benden geriye diye. Sormuşum, ağlamışım ve gülmüşüm yıllarca. Dönüp dolaşıp annemde bulmuşum kendimi ve bir balıkta annemi..